Podatek u źródła w przypadku wynajmu samochodu za granicą

Pytanie: Podatnik - pośrednik firmy DE - umożliwia dokonanie rezerwacji samochodu za pomocą strony internetowej przy zakupie biletów lotniczych. Podatnik dokonał takiej rezerwacji na co otrzymał od pośrednika potwierdzenie zapłaty. Podatnik będący najemcą samochodu dostał fakturę za dodatkowe koszty bezpośrednio od firmy będącej właścicielem samochodu. Teraz za jeden wynajem samochodu mamy dwa różne dokumenty jeden na 90 Euro, drugi na 20 euro (dwa różne podmioty). W jaki sposób i na kogo rozliczyć podatek u źródła?

Odpowiedź: W przedstawionej sytuacji najemca ma obowiązek poboru podatku u źródła tylko od płaconej bezpośrednio firmie wynajmującej samochód należności z tytułu dodatkowych kosztów. W stosunku do należności przekazanej pośrednikowi obowiązek poboru podatku u źródła nie obciąża najemcy, lecz – przynajmniej teoretycznie – pośrednika.

Uzasadnienie: W określonych przepisami przypadkach podatek z tytułu przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników objętych ograniczonym obowiązkiem podatkowym (w uproszczeniu – nierezydentów) pobierany jest w formie ryczałtu (zob. art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, tekst jedn.: Dz. U. z 2017, poz. 2343 z późn. zm. - dalej u.p.d.o.p., oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm. - dalej u.p.d.o.f.). W przypadkach takich do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) obowiązani są, jako płatnicy, polskie osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności nierezydentom (zob. art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. oraz art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.).

Dotyczy to, między innymi, przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego (zob. art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f.), w tym przychodów z tytułu wynajmu za granicą samochodów (zob. przykładowo interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 11 października 2013 r. - IPTPB3/423-264/12-13/13-S/IR czy wyrok NSA z dnia 6 października 2017 r. - II FSK 1839/17).

Zauważyć jednak należy, że przyjmuje się najczęściej, iż obowiązek poboru podatku u źródła nie obciąża polskich podatników, którzy przekazują należności pośrednikom. Tytułem przykładu wskazać można wyrok WSA w Rzeszowie z 28 stycznia 2016 r. (I SA/Rz 1162/15) czy wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 czerwca 2017 r. (I SA/Go 414/16). Jak czytamy w drugim z tych wyroków, „to pośrednik, profesjonalnie zajmujący się tego rodzaju transakcjami, jest podmiotem, który dokonuje wypłat i który, kierując się miejscem siedziby podatnika, może zastosować postanowienia odpowiedniej umowy międzynarodowej odnośnie określenia właściwej stawki podatku, czy też odstąpić od jego pobrania, jeżeli dana umowa zawiera takie uregulowania, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej uzyskanego od podatnika. To pośrednik bowiem zaspokaja roszczenia podatnika mającego siedzibę za granicą i dysponuje bądź nie, certyfikatem rezydencji podatkowej tego podatnika, uprawniającym go, zgodnie z umową w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, do niepobrania podatku”.

Powoduje to, że w przedstawionej sytuacji najemca ma obowiązek poboru podatku u źródła tylko od płaconej bezpośrednio firmie wynajmującej samochód należności z tytułu dodatkowych kosztów. W stosunku do należności przekazanej pośrednikowi obowiązek poboru podatku u źródła nie obciąża najemcy, lecz – przynajmniej teoretycznie – pośrednika.

Tomasz Krywan

doradca podatkowy online

Porada podatkowa opracowana w dniu 27 lutego 2018 r. dla:  

Wolters Kluwer

zamów aktualizację odpowiedzi