Wyszukaj interesujące zagadnienie w serwisie podatkoweopinie.pl
Pytanie: Właściciel firmy transportowej zakupił dom mieszkalny, w którym wydzielił jego część (35%) na prowadzenie działalności gospodarczej (biura + tabor samochodowy). W związku z tym, że teren wokół domu powinien zostać przystosowany do postoju samochodów ciężarowych, właściciel postanowił położyć na tym terenie kostkę brukową. Czy w takim przypadku koszty poniesione na zakup kostki brukowej oraz usługę jej położenia właściciel może zakwalifikować w koszty działalności gospodarczej?
Odpowiedź:Koszty poniesione na zakup i ułożenie kostki brukowej powiększają wartość początkową budynku (domu mieszkalnego) jako środka trwałego. Nie stanowią one zatem kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio.
Uzasadnienie: W pierwszej kolejności wskazać należy, że środki trwałe klasyfikuje się w oparciu o przepisy KŚT, tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. poz. 1864). Z rozporządzenia tego wynika, między innymi, że do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble, jak również że w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.
Powyższe oznacza według mnie, że kostka brukowa, o której mowa, stanowi obiekt pomocniczy, a więc wchodzi w skład przedmiotowego budynku jako środka trwałego. W konsekwencji o koszty jej położenia należy powiększyć wartość początkową tego budynku, a więc nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio. Od tak ustalonej wartości początkowej należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.), który stanowi, że jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.
Stanowisko to potwierdzają organy podatkowe w udzielanych wyjaśnieniach, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 8 października 2013 r. (IBPBI/1/415-782/13/AP). W interpretacji tej czytamy, że „skoro jak wskazano we wniosku chodniki oraz podjazdy, które zostaną wybudowane wokół przedmiotowego budynku obsługiwać będą wyłącznie ten budynek, to zgodnie z uwagami szczególnymi zawartymi w Załączniku do ww. rozporządzeniu w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, nie będą stanowić odrębnych środków trwałych, a wydatki poniesione na ich budowę będą powiększać wartość początkową tego budynku. Przy czym, z uwagi na fakt, iż przedmiotowy budynek jedynie w części wykorzystywany będzie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a w części na potrzeby mieszkaniowe, odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać, zgodnie z cyt. art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem proporcji w jakiej pozostaje udział powierzchni budynku wykorzystywanej w tej działalności, w stosunku do powierzchni całego budynku”.
Tomasz Krywan, doradca podatkowy
Odpowiedź udzielona w dniu 16 lutego 2018 r. dla:
